Η σύγχρονη διάκριση προοδευτικής και συντηρητικής πολιτικής

*του Κώστα Ανθόπουλου, μέλους του Πανελλαδικού Συμβουλίου της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης

Η εμπειρία των εκλογικών αναμετρήσεων από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα αποκαλύπτει ότι συχνά οι πολιτικές ηγεσίες των κυρίαρχων κομμάτων, που διεκδικούσαν την διακυβέρνηση της χώρας,  στην προσπάθειά τους να συσπειρώσουν τους οπαδούς τους εφεύρισκαν ποικίλα σχήματα αντιπαλότητας.

Σε όλη αυτήν την περίοδο οι κυρίαρχες αντιθέσεις  εκφράζονταν άλλοτε μέσα από την αντιπαράθεση προόδου–συντήρησης,εκσυγχρονισμού–αναχρονισμού, νεοφιλελευθερισμού – μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατίας.   Στην τελευταία πενταετία, εξαιτίας της βαθιάς κοινωνικοοικονομικής κρίσης,  λόγω της εφαρμογής των μνημονίων, η πολιτική αντιπαράθεση κυριαρχήθηκε  από την έντονη και φορτισμένη ιδεολογικοπολιτικά αναμέτρηση των μνημονιακών και αντιμνημονιακών  δυνάμεων.

Στην πραγματικότητα, στα θέματα κοινωνικής και εκπαιδευτικής πολιτικής ( δημόσιο σύστημα υγείας, εκπαίδευση, πολιτική πρόνοιαςτο κυρίαρχο διακύβευμαδεν ήταν άλλο παρά το περιεχόμενο και ο διαχωρισμός μιας πραγματικής προοδευτικής πολιτικής από την συντηρητική.  Η διάκριση αυτή καθίστατο ακόμα πιο δυσδιάκριτη εξαιτίας της πολυπλοκότητας των σύγχρονων κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων και των αντιφάσεων της ελληνικής κοινωνίας  κι ακόμα περισσότερο λόγω των σκοπιμοτήτων όλου του φάσματος των συνδικαλιστικών δυνάμεων που έθεταν πρώτιστα την εξυπηρέτηση βραχυπρόθεσμων,  μικροπολιτικών επιδιώξεών τους  στη βάση ετερόκλιτων συμμαχιών.

            Με βάση όλα τα παραπάνω, μια σύγχρονη προοδευτική πολιτική δεν μπορεί να είναι παρά εκείνη που συμβάλλει:

·         Στην ανάπτυξη όλων των τομέων της κοινωνικοοικονομικής δραστηριότητας με έμφαση στην εξάλειψη ανισοτήτων, διακρίσεων και φτώχειας και στη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής.

·         Στην βελτίωση της καθημερινότητας και ποιότητας ζωής του πολίτη με έργα υποδομών και αποτελεσματικές λειτουργίες δημοσίων υπηρεσιών .

·         Στη λήψη μέτρων που αναβαθμίζουν πραγματικά το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, προάγουν την ποιότητά του και επενδύουν στην Παιδεία.

·         Στη ριζική αντιμετώπιση της διαρκούς αυξανόμενης ανεργίας που πλήττει βάναυσα και δραματικά τη νέα γενιά μέσα από ένα συνολικό σχεδιασμό παραγωγικής ανασυγκρότησης.

·         Στην ουσιαστική ενεργοποίηση των πολιτών μέσα από θεσμικές παρεμβάσεις που μετασχηματίζουν ριζικά τη φυσιογνωμία της τοπικής αυτοδιοίκησης και του Κοινοβουλίου (αλλαγή εκλογικού συστήματος ,  ανατροπή του δημαρχοκεντρικού μοντέλου.)

·         Στην εμπέδωση μιας νέας πολιτικής ηθικής που να ενισχύει τη διαφάνεια, την πάταξη της διαφθοράς, τον κοινωνικό έλεγχο και να ευνοεί τη διαμόρφωση μιας νέας σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολίτη.

Σε αντιδιαστολή με όλα τα παραπάνω, συντηρητική πολιτική δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η εφαρμογή πρακτικών που οδηγούν :

·         Στη διαιώνιση όλων των παθογενειών που διαταράσσουν τη σχέση πολιτικών με τους πολίτες και ευθύνονται για την αναξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος.

·         Στην αναπαραγωγή πελατειακών σχέσεων, αποποίησης ευθυνών για τα κακώς κείμενα και ακύρωσης παραδοσιακών διαχρονικών αξιών.