Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε(;)

Πάλι ξύπνησα υπό την επήρεια βραδινών σκέψεων και προσωπικών αναζητήσεων. Επικίνδυνο πράγμα! Την ώρα που η πόλη κοιμάται, εγώ κάνω ταβανοθεραπεία.

Η ζωή, μου λέει, είναι μικρή και μας ανήκει. Δίκιο έχει, σκέφτομαι. Μόνο φοβάμαι, πως δεν το κάνω πράξη. Όχι μόνο εγώ, αλλά κι εσύ. Την παρά-φουσκώνουμε με άγχος και αξεπέραστες φοβίες. Βία, θυμό, ξεπέτα. Ταμπέλες. Ασχολούμαστε τόσο πολύ με την πάρτη μας, που ξεχνάμε να δούμε, τον άλλον στα μάτια. Μια καθαρή ματιά και σ' έχω κάνει δικό μου. Μα με μάθατε να σκύβω το κεφάλι. Να βλέπω βρωμιές και αποτσίγαρα. Αρκετά.

Έχασα πολλά από την πολύτιμη ζωή μου. Μεγαλοποιώντας προβλήματα, επιμένοντας να αναστήσω νεκρούς, αναμασώντας ιδέες που δεν μου ανήκουν. Αρκετά.

Κατανοώ πλέον και αποδέχομαι το γεγονός πως είμαι άνθρωπος γεμάτος πάθη και αδυναμίες. Η ανθρώπινη φύση μου, σε συνδυασμό με τον αντιδραστικό χαρακτήρα μου και την ελεύθερη ψυχή μου, μου επιβάλλουν να τα νιώσω όλα. Στο πολύ. Και το κάνω. Χωρίς φωνές και φασαρίες.

Θα ήταν ψέμα να σου πω, πως έχω λύσει τα προβλήματα μου, όλα. Κουβαλάω και εγώ, όπως κι εσύ, τις δικές μου αλυσίδες. Ερωτεύομαι μυαλά, μελωδίες, ποιήματα. Φοβάμαι. Ρισκάρω. Θυμάμαι. Γελάω με την ψυχή μου. Χτυπιέμαι κάτω. Θυμώνω. Και ξανά πάλι.

Αυτή είμαι και αν δεν μπορούμε, τελικά, να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα, it's ok. Η ζωή μας, μια φορά μας δίνεται. Άπαξ που λέμε.

Μαζί ή χώρια, ας τη ζήσουμε.

Enfo.gr