Συναισθηματική διάβρωση

Τι περίπλοκες που είναι οι σχέσεις; Εμποτισμένες με καχυποψία και ζήλια. Κορμιά που ψάχνουν το άλλο τους μισό άλλοτε με μανία και άλλοτε με απλά μια ελπίδα ότι κάπου στο διάβα τους θα τους αγγίξει στον ώμο και θα τους χαμογελάσει γλυκά και με ματιά που θα τους διαβεβαιώσει πως πράγματι είναι αυτό που θα τους συμπληρώσει. Πως αυτή η φιγούρα θα αποζητάει μόνον εκείνους, θα τους συντροφεύσει στα δύσκολα, θα τους δώσει αγάπη με τρόπο αλλιώτικο, πρωτόγνωρο αλλά αναμφισβήτητο.

Κι αν έχουμε προσπεράσει ένα τέτοιο άτομο; Αν, όντως, έχει βρεθεί στον δρόμο μας αλλά το διώξαμε με μια απότομη κίνηση γιατί δεν πιστέψαμε πως κάτι τόσο όμορφο θα μπορούσε να υπάρξει πραγματικά; Μήπως δεν είναι δικό μας το λάθος; Εν μέρει...Γιατί δεν είμαστε παρθένοι οργανισμοί. Στην εποχή μας αναλωνόμαστε σε άτομα και καταστάσεις που μας σκαλίζουν όπως τα κύματα και ο άνεμος τα βράχια. Φοβόμαστε, δεν ανοιγόμαστε, δεν πιστεύουμε, κρυβόμαστε πίσω από μια φαινομενικά αδιάφορη συμπεριφορά γιατί μέσα μας είμαστε ευάλωτοι. Το καβούκι μας λοιπόν. Έτσι θέλω να την παρομοιάσω. Το καβούκι μας λοιπόν, αυτό το αδιαπέραστο περίβλημα, δεν μας αφήνει να δείξουμε ποιοι είμαστε. Δεν μας αφήνει να εκφραστούμε, να εκφράσουμε την αλήθεια της σκέψης και των συναισθημάτων μας. 

Μια κοινωνία από δειλούς. Αυτή αποτελούμε. Μέσα από χιλιάδες έργα, τραγούδια, διαφημίσεις και εικόνες ρομαντισμού ονειρευόμαστε αλλά δεν το παραδεχόμαστε, στον άνθρωπο που έχουμε στη σκέψη μας όταν πονάει η καρδιά μας και η σκέψη μας θολώνει. Ο φόβος μας κρατάει πίσω. Φόβος για τι όμως; Φόβος για πολλά που όμως δεν αρμόζουν σε έναν ενήλικα. Μην προσπαθείς να δικαιολογηθείς.

Ακόμα και στο κομμάτι του έρωτα, το μυαλό έχει κύριο ρόλο. Πρέπει να μάθεις να εκτιμάς τις καταστάσεις με τρόπο αντικειμενικό, να μάθεις να συγχωρείς, να μην ενθουσιάζεσαι πολύ, να μάθεις να βλέπεις και να ψάχνεις το καλό που έχει μέσα του ο άνθρωπός σου γιατί δεν το έχουν επιχειρήσει πολλοί, να κοιτάς τον άλλον στα μάτια σε στιγμές ανύποπτες αλλά και σε στιγμές που τα λόγια σου προς αυτόν είναι απόρροια των όσων νιώθεις όταν με κλειστά τα μάτια ονειρεύεσαι την αίσθηση της επιδερμίδας του. Κι όμως! Προτιμάμε τη μοναξιά. Την περιστασιακή ηδονή, τα περαστικά από τη ζωή μας πρόσωπα και τα αποδημητικά συναισθήματα που μας αφήνουν πιο μόνους από ποτέ. 

Αναλωνόμαστε. Ω, ναι. Αναλωνόμαστε και δεν το συνειδητοποιούμε... Παρά μόνο όταν είναι πια αργά. Βράχος, κύματα, άνεμος.

enfo.gr