Το κόκκινο κραγιόν...

Από μικρή μου άρεσε να βάφω τα πάντα με το κόκκινό μου κραγιόν. Τις στιγμές, τα σεντόνια, τους έρωτες, τα όνειρά μου, σε όλα με το ίδιο κόκκινο κραγιόν άφηνα το "στίγμα" μου. Σαν να βάζω μια υπογραφή σε ό,τι ζω να ξέρω πως είναι δικό μου.
Παραδομένη λοιπόν στην ψευδαίσθηση που δημιουργούσε το μεθυστικό άρωμα, νόμιζα πως αυτό το κραγιόν δεν θα τελείωνε ποτέ. Θα ήταν πάντα εκεί στη διάθεσή μου να υπογράφει τα σωστά και τα λάθη μου, να αφήνει ευλαβικά τα σημάδια των πόθων μου σε λαιμούς και χείλια ερώτων και περαστικών, θα με συγχωρούσε για όλα γιατί αυτό το κραγιόν ήταν κομμάτι από μένα, η εξωτερικευμένη εικόνα της ψυχής μου. Όμως τι μένει αναλλοίωτο στον χρόνο; Τίποτα, πόσω μάλλον ένα απλό κόκκινο κραγιόν...

Κάποια νύχτα από τις πολλές, τις συνηθισμένες, πήγα για άλλη μια φορά να βάλω το κόκκινο κραγιόν, ήταν στη γνωστή του θέση δίπλα στον καθρέπτη, μόνο που αυτή τη φορά το παρατήρησα, δεν ήταν το ίδιο με τις προηγούμενες. Ξαφνικά το κόκκινο κραγιόν είχε μισοτελειώσει, ξεθωριάσει, χάσει όλη την λάμψη που είχε στα μάτια μου όλα αυτά τα χρόνια. Μετά κοίταξα τον καθρέπτη και το είδωλο που απεικονιζόταν ήταν και αυτό διαφορετικό... Δεν έβλεπα πια τον εαυτό μου, αλλά ένα αμάλγαμα γλυκών και πικρών αναμνήσεων. Τα παιδικά πάρτυ, τα γέλια με τις φίλες μου στο Λύκειο, τα ραβασάκια χωρίς ανταπόκριση στον πρώτο μου έρωτα, τα ξενύχτια με την παρέα, εκείνα τα πρώτα χέρια αγάπησα και παραδόθηκα σε αυτά μια νύχτα, τα κλάματά μου στους χωρισμούς, φωτιές ολάκαιρες μέσα σε δυο τρεις λέξεις. Όλα αυτά που άφησαν τις δικές τους υπογραφές στο πρόσωπό μου. Κάποιοι έφυγαν, κάποιοι έμειναν και κάποιοι ήρθαν, μα τα "κραγιόν" τους άφησαν ανεξίτηλα σημάδια.

Σιγά-σιγά η εικόνα στο καθρέπτη άρχισε να επανέρχεται, ξανάβλεπα τον εαυτό μου δίπλα, σταθερά το μισοτελειωμένο κόκκινο κραγιόν. Δεν έδωσα σημασία, ντύθηκα και βγήκα έξω, έτσι χωρίς κραγιόν. Είχε έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσω τους φόβος μου, τους δαίμονές μου, αλλά και να πάω με θάρρος κοντά σε ό,τι αγαπώ με "αδαμιαία περιβολή", χωρίς κραγιόν να αφήνει τα εκάστοτε ηθελημένα ή όχι σημάδια, χωρίς ψεύτικα χαμόγελα, χωρίς κλεφτές ματιές και μισόλογα, αλλά μόνο με μια αλήθεια, την προσωπική μου αλήθεια... Στην αρχή ήταν όλα πιο δύσκολα ή έτσι φαινόταν δηλαδή, πολύ σκληρός ο κόσμος για να τον αντιμετωπίσεις, σκληρός και άδικος για να μην υπάρχει πουθενά να κρυφτείς - ούτε ένα κόκκινο κραγιόν. Όμως κάπου καθώς προχωρούσα συνάντησα μια μητέρα να θηλάζει το παιδί της και πιο κάτω στην άκρη του δρόμου ένα παιδικό μου έρωτα να μου λέει πόσο πολύ όμορφη έχω γίνει και χαμογέλασα - και ήταν ίσως το πιο πηγαίο χαμόγελο στην μέχρι τώρα ζωή μου. Βέβαια στην πορεία της διαδρομής είδα και ανθρώπους να προσβάλλουν, να χωρίζουν, να βγάζουν μαχαίρια και εκεί έκλαψα, θρήνησα, αγανάκτησα και δεν υπήρχε τίποτα να ωραιοποιήσει αυτό το χλωμό πρόσωπο...

Γυρίζοντας είχα κουραστεί, τόσο γέλιο και τόσο δάκρυ εναλλασσόμενο διαρκώς, Ιθάκες που δεν τις έφτασα ποτέ και οάσεις που δεν ήταν παρά οπτασίες αλλά και μικρές στιγμές ευτυχίας στο φευγαλέο άγγιγμα του δέρματος, στο χαμόγελο μιας φίλης σε όλα αυτά τα μικρά τα καθημερινά, που όμως έμοιαζαν τόσο διαφορετικά και τόσο πιο έντονα χωρίς να φοράω το κόκκινο μου κραγιόν...

Βρέθηκα ξανά στο ίδιο καθρέπτη άρπαξα το κόκκινο κραγιόν και το πέταξα. Δεν χρειαζόμουν χρώμα για να "υπογράψω" τις στιγμές μου και να κρυφτώ πίσω από αυτό, χρειαζόμουν μόνο την ψυχή και τη δύναμή μου. Μεγάλωσα.

enfo.gr