Στέρεψαν πια, οι κοινωνίες απο μυαλά, απο προσωπικότητες, απο ιδέες, που ανοίγουν το μπαούλο και βγάζουν απο τη ναφθαλίνη κάθε λογής σκονισμένη φιγούρα για να την καθίσουν σε καρέκλες βελούδινες;
Αδυνατώ να συγκρατήσω το γέλωτα, που αυθορμήτως γεννάτε στο είναι μου το ταλαιπωρημένο απο τα χιλιοειπωμένα λόγια προσώπων κουρασμένων απο την ίδια τους την πορεία στην κούφια τους ζωή.
Λες και μαζί με τα μνημεία και τους θησαυρούς της Αμφίπολης, ξεθάφτηκαν και "μούμιες" της πολιτικής, σαν παλιά κατάρα που δε λέει να λυθεί και πρέπει να μας κυριεύει η ύπαρξή τους σε χίλιες ζωές.
Αστείο, αλήθεια, ειδικά όταν ασκούν κριτική σε κακώς κείμενα της επικαιρότητας της χώρας μας, λες και αυτοί το χέρι τους δεν το έβαλαν στις σελίδες με τα μελανά τα γράμματα.
Μην φταίει το Αλτσχάιμερ... Άλλωστε ου γαρ έρχεται μόνον.
Άσ'τους στη ναφθαλίνη και πολύ τους είναι! Γιατί κανονικά θα έπρεπε να τους έχουμε αφήσει απο χρόνια να τους φάει ο σκόρος....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου